اشعار شب هفتم محرم

[norasteh]

یا بن خیر النساء خداحافظ

در پناه خدا ، خداحافظ
تو هنوزم مرا نبوسیدی

پدر تشنه ها خداحافظ
دست کم می شود مرا ببری
مرد بی انتها خداحافظ

خواهشی قبل بُردنم دارم
التماس دعا خداحافظ

بی قراری ، قرار می خواهی
من نمردم ، که یار می خواهی

پر پرواز و بال پروازی
انتهای زمان آغازی

چه کنم یار کوچکت باشم
چه کنم تا دلت شود راضی

اکبرت رفت با عمو چه شود
یک نگاهی به من بیندازی

هر چه باشم منم علی هستم
از چه با بی کسیت می سازی ؟

تو مرا با خودت ببر بابا
جان عمّه قسم ،نمی بازی

یاد دارم مرا بغل کردی
گفتی ای یار آخرم نازی

سخنانت عجیب غوغا کرد
بند قنداقه ی مرا وا کرد

روی دستان باب من رفتم
با سرم باشتاب ، من رفتم

خیمه پرسید بر نمی گردی ؟
مگر اینکه به خواب ، من رفتم

مشک سقایی ِ عمویم کو ؟
تا کنم پُر ز آب ، من رفتم

چه کنم واقعا ً پدر تنهاست
عذر خواهم رباب ، من رفتم

پشت سرهای ما چه می ریزی
اشک غم جای آب ، من رفتم

گر چه بی شیر ، زاده ی شیرم
می روم انتقام می گیرم

وقت آن شد خودی نشان بدهم
نا توانم تو را توان بدهم

در میان قنوت دستانت
چون علی اکبرت ، اذان بدهم

دوست دارم کنار پیکر تو
با لبی خشک و تشنه جان بدهم

یا ز سر نیزه چون سرت با سر
به سر عمه سایبان بدهم

یا همین که رباب لا لا گفت
با سرم نیزه را تکان بدهم

تا ز حلقم سپیده پیدا شد
حرمله با سه شعبه اش پا شد

یک سه شعبه مرا زعمه گرفت
خنده را بی حیا ، ز عمه گرفت

در هیاهوی دست و پا زدنم
بی سر و بی صدا زعمه گرفت

تیر پایان به جمله داد و مرا
در هوا بی هوا زعمه گرفت

چه بلایی سر رباب آمد
چه غمی عمه را زعمه گرفت

تن من دست خاک ، سر را هم
سر این نیزه ها ز عمه گفت

اصغرت بال و پر در آورده
از سر نیزه سر در آورده

نیزه دارم همین که راه افتاد
موی من شانه شد به پنجه ی باد

مادرم مات خنده ام شده بود
از تماشام ، گریه سر می داد

در دروازه را که رد کردیم
دور و اطراف شهر سنگ آباد

سنگشان بی هوا به سر می خورد
سرم از روی نیزه می افتاد

همسفرها به من نمی گویید
سنّ ِ شش ماهگی مبارک باد ؟

سد ّ برخورد سنگ و سر نشدم
بی بدن بودنم ، اجازه نداد

حال که ، تکلیف من مشخص شد
اصغر از محضرت مرخص شد

منبع: کاروان تاریخی شعر آیینی زیتون

[norasteh]

امیرحسین محمودپور

چه کرده عدو با تو و حنجرت؟
که خون کرده قلب من و مادرت

چه کرده سه شعبه گلوی تو را
که پاشیده گردیده سرتاسرت

تو رفتی نگفتی که بعد از تو من
چه باید کنم با تو و پیکرت؟

تو ای غنچه ی سرخ کرببلا
چه دستی تو را می کند پرپرت؟

الا ای کبوتر مزن بال و پر
خودم می کشم تیر را از پرت

سر کوچک و نی سواری عجب!
چگونه تحمل کند مادرت؟

تو همبازی خواهرت بوده ای
تو رفتی و تنها شده خواهرت

منبع: کاروان تاریخی شعر آیینی زیتون

[norasteh]

علی اکبر لطیفیان

همین که دو تایی به میدان رسیدند
روی دست خورشید،شش ماه دیدند

به والله کارش علی اکبری بود
اگر چه علی اصغرش آفریدند

سرش را روی شانه بالا گرفته ست
کسی را به این سر بلندی ندیدند
ش
از این سمت،علی که جلوترمی آمد
از آن سمت ،لشگر عقب می کشیدند

همین که گلوی خودش را نشان داد
تمامی دل ها به رایش طپیدند

پدر گردنش کج- پسر گردنش کج
چقدر این دو از هم خجالت کشیدند
!
لب کوچکش خشک و حلقوم او خشک
چه راحت گلوی علی را بریدند

عبا گرچه نگذاشت زن ها ببینند
صدای کف و سوت را که شنیدند

منبع: کاروان تاریخی شعر آیینی زیتون

[norasteh]

شهید غلامعلی رجبی

هر کی گوشش به سخن های منه
دیگه از تشنگی فریاد نزنه

هر چی یار داشته بابا فدا شده
بچه ها دیگه بابا تنها شده

بابای ما دیگه سقا نداره
رفته و برای ما آب بیاره

من از اون گوشه ی خیمه می دیدم
حرفاشو با قوم کافر شنیدم

می خواد از ماها خجالت نکشه
داره از دشمن و منت می کشه

نمی گم منت ذلت می کشه
بلکه منت هدایت می کشه

بچه ها دست بابا خونی شده
گمونم شش ماهه قربونی شده

عباشو طوری رو اصغر کشیده
گمونم خیلی خجالت کشیده

منبع: کاروان تاریخی شعر آیینی زیتون

[norasteh]

هادی جانفدابگو که یک شبه مردی شدی برای خودت
و ایستادی امروز روی پای خودت

نشان بده به همه چه قیامتی هستی
و باز در پی اثبات ادعای خودت

از آسمانی گهواره روی خاک بیفت
بیفت مثل همه مردها به پای خودت

پدر قنوت گرفته ترا برای خدا
ولی هنوز تو مشغول ربنای خودت

که شاید آخر سیر تکامل حلقت
سه جرعه تیر بریزی درون نای خودت

یکی به جای عمویت که از تو تشنه تر است
یکی به جای رباب و یکی به جای خودت

بده تمام خودت را به نیزه ها و بگیر
برای عمه کمی سایه در ازای خودت

و بعد همسفر کاروان برو بالا
برو به قصد رسیدن به انتهای خودت

و در نهایت معراج خویش می بینی
که تازه آخر عرش است ابتدای خودت

سه روز بعد در افلاک دفن خواهی شد
درون قلب پدر خاک کربلای خود

منبع: کاروان تاریخی شعر آیینی زیتون