يكي از اولين روشهايي كه بشر جهت خنك كردن محيط اطراف خود انتخاب نمود گذراندن هواي داغ بيرون از روي بوتههاي مرطوب خار و عبور آن به داخل چادر يا كلبه خود بوده است . نوع تكامل يافتة اين گونه خنككنندهها در شهرهاي حاشيه كوير مخصوصاٌ يزد ديده ميسوند كه با ساختن بادگير در جهت مناسب، جريان هواي بيرون به داخل هدايت ميشود تا با عبور از روي سطوح مرطوب دماي آن كاهش يابد . با كشف و كاربرد الكتريسيته و ساخت موتورهاي برقي نوع پيشرفتهتر اين گونه خنككنندهها در قالب كولرهاي آبي ايرواشري و برجهاي خنككن ساخته شد و به بازار عرضه گرديد با توجه به عملكرد اينگونه وسايل كه از نظر ترموديناميكي تقريباٌ به صورت آدياباتيك صورت ميگيرد ما در اغلب موارد با كاهش دما و افزايش رطوبت شرايط هواي بيرون به آسايش مورد نياز انسان نزديكتر ميشويم بدون اينكه هيچگونه گرماگيري از محيط داخل انجام پذيرد.
اگر اين خنككنندهها براي اماكني با شرايط محيطي نسبتا نامطوب مانند اغلب كارخانههاي صنعتي، محيطهايي كه رطوت بالا نياز دارند مانند گلخانهها، سالنهاي كشت محصولات در سايه و غيره و يا اماكن مسكوني كه در نقاط نسبتاٌ خشك و نيمه خشك قرار دارند بكار مي روند مي توانند شرايط آسايش نسبتا مناسبي را فراهم آورند .
در اين ميان كولر هاي آبي متداولترين اين دستگا هها ميباشند كه به دليل ارزان بودن، سادگي استفاده و مصرف برق كم نسبت به ساير وسايل برودتي بيشترين كاربرد علي الخصوص در اماكن مسكوني را دارا ميباشد .
طبق بررسيهاي انجام شده در سال 1375 مصرف برق اين وسيله حدود 1550 گيگاوات ساعت بوده است كه حدود دو درصد مصرف كشور ميباشد .
علاقه مندي ها (Bookmarks)