انتخاب مشعل بویلر

[akbarian]

به طور معمول مشعل ها همراه و متناسب با انواع دیگ (مشاهده لینک ها و تصاویر پس از ورود یا عضویت ،مشاهده لینک ها و تصاویر پس از ورود یا عضویت ،مشاهده لینک ها و تصاویر پس از ورود یا عضویت ) انتخاب می شوند و به ميزان مصرف سوخت بر حسب ليتر در ساعت و كيلو گرم در ساعت يا گالن در ساعت مشخص مي شوند. با داشتن قدرت حرارتي ديگ و ارزش حرارتي سوخت مايع، مي توان نوع مشعل و ميزان مصرف سوخت را انتخاب كرد. منتها چون مقداري حرارت سوخت از راه دود كش و تلفات ديگر به هدر مي رود، در موقع محاسبه، راندمان مشعل را بايد در نظر داشت. چون بيشتر گازوييل مصرف مي شود، مي توان مصرف مشعل را از تقسيم قدرت حرارتي ديگ (QB) در حاصل ضرب ارزش حرارتي هر كيلو گازوييل ( حدود 10000 كيلو كالري ) در راندمان مشعل كه بين 6/. تا 85/. است را به دست آورد. چون وزن مخصوص گازوييل 8/. است، بنابراين به ازاي هر ليتر حدود 8000 كيلو كالري حرارت توليد خواهد شد كه اين مقدار BTU 32000 است.
اگر راندمان متوسط مشعل ها را 78/. انتخاب كنيم، به ازاي هر ليتر گازوييل معادل BTU25000 حرارت توليد خواهد شد. با پيدايش سوخت هاي مايع و محسناتي كه نسبت به سوخت هاي جامد دارند، روز به روز در مشعل ها پيشرفت حاصل شده است و امروزه تقريبا در اكثر ديگ هاي حرارت مركزي و صنايع، سوخت مايع مصرف مي شود و در نتجيه وجود مشعل ها ضروري است.
مشعل ها از لحاظ پودر كردن سوخت به سه نوع تقسيم مي شوند:

1- فشاري 2- با فشار بخار يا فشار هوا 3- با فشار ضعيف هوا
در نوع فشاري، سوخت با فشار يك تلمبه به داخل ديگ پاشيده مي شود و هوا نيز به طور طبيعي از اطراف نازل سوخت پاش وارد مي شود. در نوع دوم، سوخت به وسيله فشار هوا يا بخار به داخل ديگ فرستاده مي شود.در اين مشعل جريان سوخت از منبع تا پستانك به علت وزن مايع است و گاهي با فشار پمپ ضعيف انجام مي گيرد. در اين سيستم به علت فشار هوا و كمپرسور و يا فشار بخار، صداي نسبتا زيادي به وجود مي آيد كه از عيوب مشعل مي باشد. بالاخره نوع سوم، كه بيشتر در ديگ هاي حرارت مركزي به كار برده مي شود و كامل ترين نوع مشعل است و در دو نوع مشعل با فشار كم و مشعل با فشار زياد ساخته مي شوند.
1-3-مشعل با فشار كم: اين مشعل تشكيل شده است از يك الكترو موتور و يك وانتيلاتور و يك پمپ سوخت كه معمولا روي يك محور قرار دارند و با حركت الكترو موتور به كار مي افتند. پمپ، سوخت را از منبع مي گيرد و در داخل لوله مشعل كه در انتهاي آن نازل قرار گرفته است، فشرده مي كند و چون نازل داراي سوراخ هاي ريزي است، سوخت به صورت پودر به داخل كوره پاشيده مي شود. وانتيلاتور نيز اكسيژن لازم را به وسيله هواي محيط از اطراف نازل داخل محفظه احتراق مي رساند. در اين حالت براي ايجاد شعله، احتياج به يك جرقه است كه آن نيز از دو سر سيمي كه متصل به يك ترانسفور ماتور فشار قوي در حدود 12000 ولتي است، ايجاد مي شود. اين جرقه ممكن است دايمي باشد كه در ديگ هايي كه محيط گرم كافي ندارند مورد احتياج است . در اين صورت ترانسفورماتور بايد داراي قدرت كار هميشگي باشد و يا ممكن است جرقه به طور متناوب باشد. يعني در موقع شروع احتراق چند لحظه جرقه زده شود و پس از گرم شدن كوره، جرقه قطع شود .در اين نوع مشعل ها وسايل ديگري مانند مانومتر و صافي روغن و شير برقي - سولنوييد ولو - نيز به كار برده مي شود. شير برقي به خصوص وقتي كه منبع سوخت بالا تر از مشعل با شد، حتما لازم است، چون ممكن است پمپ سوخت خوب آب بندي نباشد و هنگامي كه مشعل كار نمي كند، سوخت، قطره قطره وارد كوره و تبخير شود كه در موقع روشن شدن مجدد توليد انفجار خواهد كرد. ولي با وجود شير مربوطه چون به محض از كار افتادن موتور راه سوخت نيز بسته مي شود. از ديگ محافظت كامل به عمل مي آيد. پمپ هاي مشعل معمولا يك طبقه هستند و در بعضي موارد ممكن است دو طبقه باشند. در حالتي كه منبع سوخت پايين تر از مشعل باشد، وجود پمپ دو طبقه ضروري است. در اين مشعل ها مقدار هوا و مقدار سوخت به وسيله دريچه تنظيم هوا و شير تنظيم سوخت كه به ترتيب اطراف وانتيلاتور (بادرسان) و روي پمپ قرار دارند، كنترل مي شود. عمل راه افتادن و از كار افتادن مشعل به وسيله فرمان خود كاري مانند ترموستات ديگ و كنترل دود كه گاهي به جاي آن سلول فتو الكتريك به كار مي رود، انجام مي گيرد.
2-3- مشعل با سوخت مايع سنگين: اين مشعل نيز مانند مشعل قبلي است، با اين تفاوت كه به جاي وانتيلاتور، يك دمنده به كار رفته و پمپ آن نيز مناسب با درجه غلظت مايع سوخت انتخاب شده است.

منبع: مشاهده لینک ها و تصاویر پس از ورود یا عضویت