آب به عنوان منبع وسرچشمه حیات یکی ازاصلی ترین عوامل رشدوتوسعه درجوامع بشری وهمچنین توزیع گونه های گیاهی درسطح زمین به شمارمی آید. ازسوی دیگربخش کشاورزی که تأمین کننده اصلی غذا، این نیازحیاتی درجهان به شمارمی رود، کاملاً وابسته به منابع آبی است به طوری که بیشترین میزان مصرف آب درجهان (حدود75درصد) به بخش کشاورزی اختصاص یافته است که این رقم درکشورهای درحال توسعه به بیش از90درصدآب مصرفی می رسد. این درحالی است که درایران 92درصد آب استحصالی ازمنابع مختلف درعرصه کشاورزی مصرف می شود و تنها کمتراز8 درصدآن به مصارف خانگی وصنعتی می رسد. اما متأسفانه بایدگفت که به دلیل رواج شیوه های آبیاری سنتی درکشورکه ازراندمان پایینی برخوردارند ، عملاً بیش از75 درصدآب مصرفی دربخش کشاورزی به هدررفته ونقش مؤثری درتولیدمحصول ایفا نمی نماید.


طبق آماراعلام شده درسال های اخیر به دلیل کاهش نزولات جوی درایران و برداشت بی رویه ازمنابع آب زیرزمینی ، باکاهش سالانه بیش از3 میلیاردمترمکعب ذخیره آب های زیرزمینی روبروهستیم . همچنین متوسط سالانه آب های سطحی مورداستفاده دربخش کشاورزی بالغ بر240میلیون مترمکعب است.با مقایسه حجم کل آب مصرفی در بخش کشاورزی (یک میلیارد مترمکعب) و مساحت اراضی فاریاب زیرکشت انواع محصولات زراعی وباغی به ترتیب 69470 و82000 هکتار مشاهده می شود که سالانه به طورمتوسط 12 الی 13هزارمترمکعب درهرهکتاراز اراضی زراعی مصرف می شود. این درحالی است که با اسفاده ازتکنولوژی ودانش روزدنیا درزمینه آبیاری می توان تاحدزیادی ازهدررفتن این منابع حیاتی وگرانقدرجلوگیری نمود. دراین راستا ترویج استفاده ازسیستم های نوین وبه نسبت کم هزینه آبیاری وبهینه سازی مدیریت ازمنابع آب امری بسیارمؤثراست.

توسط مسعود وحیدی