مدرک گرایی پدیده ای است که روز به روز در جامعه ایران گسترده تر و ابعاد آن پیچیده تر می شود. رابطه متقابل میان مدرک و منزلت اجتماعی - اقتصادی موجب شده است که این موضوع عاملی مهم در حیات اجتماعی افراد به حساب آید. بسیاری از والدین - که خود را آگاه و مجرب می دانند - آرزوهای دوری برای فرزندان خود در ذهن می پرورانند که در آن تصویری جز دکتر و مهندس قاب نشده است. همین دیدگاه و تلقین خواست ها موجب می شود که بسیاری افراد از کودکی درک درستی از توانمندی های خود نداشته باشند و همواره تلاش کنند که در قالب های مورد پذیرش خانواده و جامعه جای بگیرند.
مشاهده لینک ها و تصاویر پس از ورود یا عضویت
این تلاش ها در بسیاری موارد به جای آنکه به رضایت مندی افراد منجر شود موجب بروز پدیده ای به نام بحران هویت می شود. که مبنای آن، ترجیح خواست دیگران بر توانایی ها و انگیزه های فردی است. تلاش برای همسو شدن با معیارهای موفقیت در جامعه از دوران دبیرستان آغاز و با ورود به دانشگاه تقویت می شود. این روزها گذراندن واحدهای درسی به هر شکل ممکن و اخذ مدرک تحصیلی به جای مهارت آموزی واقعی روند طبیعی تحصیل در ایران است و تخصص گرایی، دانش اندوزی و مهارت آموزی فقط در اخذ برگه ای به نام مدرک خلاصه می شود.

مدرک گرایی در دانشگاه:

گرایش به تحصیلات عالی و افزایش علاقه برای ورود به دانشگاه از اواخر دهه 60 و به دنبال پایان جنگ تحمیلی در بین جوانان کشور ما افزایش یافت. به این ترتیب خیل علاقه مندان - که به دانشگاه به عنوان سکوی پرتاب می نگریستند - برای حضور در دانشگاه بر تلاش های خود افزودند. این اقبال عمومی تاثیر عمیقی بر نظام آموزشی و به تبع آن نظام مدیریتی کشور گذاشت که جدی ترین پیامد آن گرایش عجیب به مدرک گرایی در کشور بود.

هر کس بهر کاری:

آمارها نشان می دهد که به طور میانگین 25 درصد دانشجویان سال اول یا دوم دانشگاه تقاضای تغییر رشته دارند و فقط به درخواست عده انگشت شماری از آنان - آن هم با سختی بسیار- پاسخ مثبت داده می شود. باقی این دانشجویان یا مجبور به انصراف و محرومیت از شرکت در آزمون سراسری می شوند و یا با بی علاقگی و دلزدگی در برزخ خواندن و نخواندن ادامه تحصیل می دهند و در نهایت معلوماتی در حد کسب یک مدرک اندوخه می کنند که نه برای خود آنان و نه برای جامعه اثر مثبتی ندارد.

این عنوان جالب توجهی است که روزنامه اطلاعات در صفحه پنجم روز چهارشنبه 23 دی ماه خود از نگاه جالبی به آن پرداختنه است.