بار دیگر چهاردهم‌ خرداد فرا رسید، روز عزای‌ بزرگ‌ جهان‌ اسلام‌، روزی‌ كه‌ در آن‌، ایران،‌ صبحی‌ بی‌خورشید را آغاز كرد، روزی‌ كه‌ انقلاب‌، دیگر ضربان‌ آن‌ قلب‌ تپنده‌ را نشنید، روزی‌ كه‌در سراسر جهان‌، هرجا مسلمان‌ دردمند یا انسان‌ آزاده‌یی‌ بود احساس‌ یتیمی‌ كرد.




روزی‌ كه‌ ملت‌ ایران‌، صخره‌ی‌ استواری‌ را كه‌ بدان‌ تكیه‌ كرده‌ بود و سرو بلندی‌ را كه‌ در سایه‌ی‌ آن‌ آرمیده‌ بود و روح‌ بزرگی‌ را كه‌ كعبه‌ی ‌عشق‌ و ایمان‌ خود ساخته‌ بود، در كنار خود نیافت‌، روز عزا، روز امتحان‌، روزفقدان بزرگ‌ و روز میثاقی‌ ابدی‌ با آن‌ كه‌ جامه‌ی‌ عاریت‌ را با‌ حیات‌ابدی‌ تبدیل كرده‌ بود.
اكنون‌ در كنار خاطره‌ی‌ تلخ‌ چهاردهم‌ خرداد، این واقعیت‌شیرین‌ در برابر چشم‌ ماست‌ كه‌ امام‌ راحل‌، اگر نه‌ به‌ جسم‌، اما با فكر و راه‌ و وصیت‌ همیشه‌زنده‌ی‌ خود، در كنار ماست‌ و زنده‌ است‌ و به‌ فضل‌ وقدرت‌ خدا هیچ‌ قدرتی‌ نخواهد توانست‌ این‌ حضور و این حیات‌ را سلب‌ كند و جمهوری‌ اسلامی‌ را از پدر و بنیانگذار و معلم‌ بزرگ‌ خود جدا سازد.