شاید این جمعه بیایدشاید-تاپیك مخصوص اشعار متعلق به آقا امام زمان

[M a H d I]

هنوزم انتظار و انتظار است
هنوزم دل به سينه بي قرار است
هنوزم خواب مي بينم به شب ها
همان مردي که بر اسبي سوار است
همان مردي که آيد جمعه روزي
و اين پايان خوب انتظار است

[M a H d I]

از هجر تو طبیعت ما گریه می کند.

چشم تمام آینه ها گریه می کند.

چشم انتظار آمدنت شیر خواره‌ای است.

گهواره‌ای به کرب و بلا گریه می کند.

پای سه ساله‌ای که پر تاول آمده است.

دارد به اشک و دعا گریه می کند.

در علقمه به خاطر تو مشک پاره ای

دارد کنار دست جدا گریه می کند

گودال سرخ روز عطش نعره می کشد

از روضه های خون خدا گریه می کند.

=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=

[M a H d I]

بار الها! رهبر اسلاميان كي خواهد آمد؟
جانشين خاتم پيغمبران كي خواهد آمد؟
دردمندان غمش را كشت داروهاي مهلك
دردمندان را طبيب جسم و جان كي خواهد آمد؟
درد ما درمان ندارد جسم عالم جان ندارد
اين تن بي روح را، روح روان كي خواهد آمد؟
غم فزون شد، قلب خون شد، صبر از دلها برون شد
شيعيان را غمگسار مهربان كي خواهد آمد؟
قلب اگر از كار ماند، روح اندر تن نماند
آن كه هم روح است، هم قلب جهان، كي خواهد آمد؟
موج طوفان بلاي ظلم شد نزديك يا رب
ناخداي كشتي اسلاميان كي خواهد آمد؟
آتش نمروديان سرتاسر عالم گرفته
آن كه سازد اين جهان را گلستان كي خواهد آمد؟
رهزنان دين باسم خدمت از ما برده هستي
هستي عالم، پناه شيعيان كي خواهد آمد؟

[M a H d I]

امروز امير درِ ميخانه تويي تو
فريادرس اين دل ديوانه تويي تو
مرغ دل ما را كه به كس رام نگردد
آرام، تويي دام، تويي دانه تويي تو
ويرانه بود هر دو جهان نزد خردمند
گنجي كه نهان است به ويرانه تويي تو
در كعبه و بتخانه بگشتيم بسي ما
ديديم كه در كعبه و بتخانه تويي تو
آن راز نهان كه به صد دفتر دانش
بسيار از او گفته شد افسانه تويي تو
آن غُل كه ز زنجير سر زلف نهادند
بر پاي دل عاقل و ديوانه تويي تو
بسيار بگوييم و چه بسيار بگفتيم
كسي نيست به غير از تو در اين خانه تويي تو

ميرزا حبيب الله خراساني

[M a H d I]

جمعه يعني شوق،يعني انتظار
جمـعــه يعنـي طاق ابروي نـگار

جــمـعه يـعنـي غـروب غصه
جمعه يعني مهدي چشم انتظار

جمـعه هــا بر ما دعا دارد حبيب
در قــنــوتش ياد ما دارد حبـيــب

كـاش روزي بـه دست دلـبـــــرم
ســـايه پـرچم بيفــتـد بــر سرم

[M a H d I]

گيرند همه روزه و من گيسويت

جويند همـه هلال و من ابرويت

از جـمله ايـن دوازده مـاه تــــمام

يک ماه مبارک است آن هم رويت

[M a H d I]

*انتظار*

هر جـمعه کــه میــگذرد از کـنـار مـن

افــزوده مــیشود بـه تب انتـــظار مـن

هر صبحدم که میدمد از مشرق آفتاب

دارم امـیــــد اینکــه بیــاید نـگـار مــن

عمــرم کــفاف دیـدن روی تــرا نـــداد

باشـد که بـعد من گذری بر مـزار من

[M a H d I]

دير هنگامي است که چشمان انتظار به راهت دوخته و جان و دل به شراره هاي اشتياقت، سوخته ايم

باغ آرزوها به شوق بهار روي تو خزان ها را مي شمارد و چکامه هاي خونين شقايق را مي نگارد؛

نرگس ها داغ هجر تو بر سينه دارند؛

عروسان چمن جز به مژده جمال دلارايت سر زحجله عيش برنيارند؛

مهديا!

معراج نشيني بگذار و از پرده غيبت به دراي و رخسار محمدي بنماي؛

که خيل منتظران به جان آمده از حقارت و عيدهاي دنيايي، چشم بر بلنداي وعده ديدار تو دارند.

اي گوشوار عرش الهي! آرمان انتظار را به کوله بار صبر و يقين، بر دوش مي کشيم

و به ترنم آواي ظهور سرخوشيم، هر بامداد ، ياد طلوع تو را در سينه مي پرورانيم و پرتو چهره تو را در ديده نقش مي زنيم.

عمري است که اشک هايمان را در کوره سوزان حسرت ها انباشته ايم و انتظار جمعه اي را مي کشيم

که جويبار ظهورت از پشت کوه هاي غيبت سرازير شود، تا آن کوره را بدان آب غاموش سازيم و آن حسرت ها را به دريا ريزيم.

سبکبار تن خسته امان را در زلال آن بشوييم.

اي اميد بي پناهان، بيا...بيا.

از ثري تا به ثريا، دل هاي بي قراران، شيداي يک نگاه توست.

از سوي تا ماسوي جان هاي بي پناهان، نثار قدم هاي تو باد.

بيا و روزه داران غيبت را به افطار فرج بنشان و قضاي عهد انتظار را دستي برافشان.

[M a H d I]

«تا كي براي چشمت آذين كنم جهان را ؟»

قلبم شروع كرده عمدأ تكـــــــان تكــــــــان را

باران ترانه اش را با لـــحن غــــــــــم نخواند

باشد عوض كنـــــي تـــــــــو تقدير آسمان را

اين برگه را بگيريد مردودي ام كه حتميست

وقتي اشاره كردي پـــــايــــان امتحــــــان را

هــــــر و هـــر دقيقه برنامه ام همين است

گـــــــم مي كنم تو را تا پيدا كنم زمــــان را

يك لحظه صبر كـــــــن نه من اشتباه كردم

تــــــــو كه قبــــــــول داري تقير اين جوان را

شـــــب انتظار دارد در او ســــــــتاره باشم

امـــــا مي شمـــــارد دستان مهــــــربان را

يا با بهــــار همــــــراه يا با خودت بيــــــــاور

حتي شبي زمستان ، حتي كمي خزان را

من از قرار معلوم يك عمـــــر صبـــــــر دارم

تا كــــي براي چشمت آذين كنم جهان را ؟

[M a H d I]

همينكه از رخ خوبت نقاب مي افتد

طنين قلب زمان در شتاب مي افتد

سكوت خسته شب عاشقانه ميخواند

و ذهن آينه در پيچ و تاب مي افتد

از آسمان خدا پا به پاي هر قدمت

به احترام تو صدها شهاب مي افتد

كبوتران حرم را كجا گريزي هست

كه با ستيغ نگاهت عقاب مي افتد

چونان تو خوب و عزيزي كه خوب ميدانم

دهان عرش خدا نيز آب مي افتد

ميان عطر كلامت بهشت مي خندد

و جسم حيرت ما بي شراب مي افتد

به سايه سار تو حتي شكوه اين خورشيد

به قدر نقطه ن ( نون ) در حجاب مي افتد

تو خود دليل خودي كز حضور روشن تو

نگاه پرسش ما بر جواب مي افتد

امام حقي و صاحب زمان و ميداني

كه هر جدا زحقي در عذاب مي افتد .

( يا مهدي ادركني )