اگر چه از گرمای تلف شده به طور معمول برای گرم کردن فضا استفاده می شود اما این کار اغلب بازدهی چندانی ندارد و بازگشت هزینه سرمایه گذاری شده بین سه تا پنج سال است. گرم کردن فضا نسبت به سایر استفاده هایی که از گرمای تلف شده می توان کرد دارای اشکالاتی است.
به عنوان مثال اگر منبع تولید گرما و فضایی که قرار است با این حرارت گرم شود از هم دور باشند، آنگاه نیاز به مجاری و کانال های مخصوصی است تا این گرما را از منبع تولید آن به محل مصرف منتقل کند. ضمنا برای انتقال گرما معمولا نیاز به تجهیزات خاص واسطه می باشد. هزینه بالای نصب کانال ها و تجهیزات تقریبا تمام مزایای استفاده از گرمای تلف شده را خنثی می کند.
اگر از گرمای تلف شده تنها برای گرم کردن فضا استفاده شود تمام تجهیزات نصب شده فقط در ماه های سرد سال کاربرد دارند و در ماه های گرم سال عملا بازیافت حرارت صورت نمی پذیرد. می توان گفت که بازیافت حرارت به منظور گرم کردن فضا تنها زمانی مفید است که امکان به کارگیری سایر روش ها و جود نداشته باشد. و در یک قالب کلی می توان گفت که استفاده از گرمای تلف شده برای گرم کردن فضا در شرایط زیر مفید است:
- منبع تولید گرما و فضایی که قرار است گرم شود به هم نزدیک باشند.
- سیستم های تولید گرمایش موجود ناکارآمد باشند.
- از این حرارت هیچ استفاده دیگری نتوان کرد.
- نصب مبدل های حرارتی خیلی آسان باشد و هزینه خرید و نگهداری آن ارزان باشد.
- میزان گرمای تلف شده موجود دو برابر میزان گرمایی باشد که برای گرم کردن فضا لازم است.