پلاستر عايق باکيفيت با کمک فناوري‌نانو

دانشمندان در سوئد با کمک آئروژل‌هاي نانومتخلخل، پلاستر باکيفيتي ساخته‌اند که ميزان عايق‌بندي گرمايي را سه برابر بهتر از پلاستر مرسوم افزايش مي‌دهد. اين ماده جديد يک روش ظريف براي نوسازي بناهاي تاريخي جهت صرفه‌جويي انرژي بدون تغيير دادن ظاهرشان ارائه مي‌کند.

آنهايي که مشغول نوسازي بناهاي تاريخي مي‌باشند، همواره با اين چالش مواجه هستند که چگونه ميزان عايق‌بندي گرمايي ساختمان‌هاي قديمي را بطور مؤثري به طريقي بهبود بدهند که ظرافت‌هاي آنها تحت تأثير قرار نگيرند. تاکنون هيچ روش قابل دسترسي ابداع نشده است که براي اين مشکل راه‌حلي ارائه کند که از نظر فني قابل‌قبول باشد، بدون اينکه تغيير قابل‌توجهي در ظاهر بناي تاريخي ايجاد کند.
اين پلاستر عايق گرمايي جديد به سادگي روي ديوارها پاشيده مي‌شود. اين عکس قطعه‌اي از اين ماده را نشان مي‌دهد.
اکنون محققان از آزمايشگاه فناوري‌هاي ساختمان در Empa در همکاري با يک سازنده پيشروي مواد ساختماني، يک پلاستر عايق گرمايي باکيفيت مبتني بر آئروژل نانومتخلخل ساخته‌اند که سال آينده تست‌هاي ميداني مورد نياز را طي خواهد کرد و انتظار مي‌رود که تا سال 2013 از نظر تجاري قابل دسترسي باشد. اين پلاستر جديد بخاطر اينکه اساسش معدني است، هم از نظر نوري و هم از نظر کاربردي بسيار مشابه با مواد اصلي سازنده بناهاي تاريخي مي‌باشد و اين خاصيت آن را براي استفاده روي سطوح داخلي و خارجي بناهاي قديمي ايده‌آل کرده است.

نکته کليدي اين پلاستر عايق گرمايي جديد، استفاده از ماده‌اي بنام آئروژل است. اين ماده داراي خلل و فرج نانواندازه است و حاوي 90 تا 98 درصد هوا مي‌باشد. اين خلل و فرج‌هاي ريز، اين آئروژل را تبديل به يک ماده عالي براي استفاده در پلاسترهاي عايق گرمايي کرده است. استفاده از اين آئروژل نانومتخلخل باعث شده است که ضريب هدايت حرارتي اين پلاستر جديد به کمتر از 30 ميلي‌وات بر مترکلوين برسد که حدود دو تا سه برابر کمتر از ضريب هدايت حرارتي پلاستر مي‌باشد.

مزيت ديگر اين پلاستر جديد اين است که بطور همزمان هم خاصيت آب‌گريزي دارد و هم براي بخار آب نفوذپذير مي‌باشد. اين محصول جديد در مقايسه با پلاسترهاي مرسوم بطور قابل‌توجهي قابليت تنفس بهتري دارد و در همان زمان سطحش نيز مرطوب نمي‌شود. توماس استاهل، يکي از اين محققان، مي‌گويد که ساختار نانومتخلخل اين آئروژل پلاسر جديد ما براي مولکول‌هاي آب قابل نفوذ است اما براي قطرات آب ماکروسکوپي، اين خلل و فرج نانواندازه بسيار ريز مي‌باشند.